ನಮ್ಮಿಬ್ರಿಗೆ ಸಾವು ಯಾವಾಗ ಬರತೈತೋ ಅಂತ ಕಾಯಾಕತ್ತೀವಿ
ಮೂಲ ಕತೆ: ಮಧುನಾಯ್ಕ ಲಂಬಾಣಿ, ಹೂವಿನಹಡಗಲಿ
ರಂಗ ರೂಪಾಂತರ: ಗೊರೂರು ಅನಂತರಾಜು, ಹಾಸನ.
(ಹನುಮಜ್ಜಿ ಮನೆ)
ನೀಲಕ್ಕ: ಸತ್ತರ್ನ ಸುಡಾಕ ಜಾಗ ಇಲ್ಲ. ಮಣ್ಣಾಗ ಇಡಾಕು ಜಾಗ ಇಲ್ಲ. ಇದೇಂಥಾ ಊರು. ಊರನ್ನೋದೆ ಸುಡುಗಾಡು ಆಗೈತಿ. ಹೇಳೋರಿಲ್ಲ ಕೇಳೋರಿಲ್ಲ. ಈ ಊರಾಗ ಯಜಮಾನ್ರ ಇಲ್ಲ. ಊರಿನ ಪರಿಸ್ಥಿತಿನ ಸರಿಮಾಡೋರ ಇಲ್ದಾಂಗತು ನೋಡು.
ಹನುಮಜ್ಜಿ: ಊರ ಯಜಮಾನ್ರ ಮಾತನ್ನ ಯಾರೂ ಕೇಳಂಗಿಲ್ಲವ್ವ. ತಮಗೆ ಹೆಂಗ ತಿಳಿತೈತಿ ಹಂಗ ಮಾಡಾಕ ಹತ್ಯಾರ. ಊರು ಅಂದಮ್ಯಾಲೆ ಹೆಣ ಸುಡಾಕ್ಕಾಗ್ಲಿ, ಹುಗಿಯಕ್ಕಾಗ್ಲಿ ಒಂದಿಷ್ಟು ಜಾಗ ಬೇಕು. ಯಾಕಂದ್ರ ಮನುಷ್ಯ ಹುಟ್ಟಿದ್ಮಾö್ಯಕ ಸಾಯಲೇಬೇಕಲ್ಲ. ಇವ್ರಿಗೆ ತಿಳಿತೈತೊ ಇಲ್ಲ ಅಂತೀನಿ.
ನೀಲಕ್ಕ: ವಯಸ್ಸಾದಂಗೆಲ್ಲಾ ನಾಡು ಬ್ಯಾಡ ಅಂತೈತಿ. ಕಾಡು ಬಾ ಅಂತೈತಿ. ಸತ್ತಮ್ಯಾಲ ನಮ್ಮನ್ನ ಸುಡಾಕು ಜಾಗ ಇಲ್ಲ ಅಂದ್ರ ನಾವು ಎಂಥಾ ಪಾಪ ಮಾಡೀವಿ ಅಂತೀನಿ.
ಹನುಮಜ್ಜಿ: ಮನಿಯಾಗಿರೋರೆಲ್ಲ ಮೇಲ್ ಮಾತಿಗೆ ಸುಳ್ಳು ಪ್ರೀತಿ ತರ್ಸಿ ಒಳಗೊಳಗೆ ಬೈಕೋತಾರ. ಹಾಳಾದ ಈ ಮುದುಕಿ ಯಾವಾಗ ಹೋದೀತು ಅಂತ. ಸೊಸೆಯಂತೂ ಸ್ವಾಟಿಲೇ ಮಾತಾಡ್ಸತಾಳ. ಹಿಂಗಾಗಿ ಈ ಬದುಕೇ ಬ್ಯಾಡ ಅನಿಸಿಬಿಟ್ಟೆತಿ. ನನ್ನ ಮುತ್ಯಾನ ಕಾಲಾಗ ನಾ ಬದುಕೀನಿ. ನಾ ಸತ್ರೆ ಆತನ್ನ ನೋಡೋರು ಯಾರೂ ಇಲ್ಲ. ಆತ ಹೋದ ಕ್ಷಣನ ನಾನು ಹೋಗ್ಬಿಡ್ತೀನಿ.
ನೀಲಕ್ಕ: ಊರು ತುಂಬಾ ಸುಡುಗಾಡಿನ ಸುದ್ದಿ ನೋಡು. ಒಂದು ವರ್ಷಾತು, ಈ ಗಲಾಟೆ ಶುರುವಾಗಿ. ಒಂದು ತುಂಡು ಜಾಗ ಸಿಗವಲ್ದು ಅಂದ್ರ ಈ ಊರಾಗಿರೋರೆಲ್ಲ ಎಂಥವ್ರಿರಬಹುದು, ಅವರವರ ಹೊಲದಾಗೆ ಈ ಕಾರ್ಯ ಮಾಡ್ಬೇಕಂದ್ರ ಬೇರೆಯವ್ರು ತಮ್ಮ ಹೊಲಾನ ದಾಟಾಕ ಬಿಡ್ಹಂಗಿಲ್ಲ. ಯಾವ್ದಾ ಹಳ್ಳದಾಗ ಒಯ್ಯಿಬೇಕಾದ್ರು ಸುತ್ಲ ಹೊಲದವ್ರು ಬ್ಯಾಡ ಅಂತಾರ ಅಡ್ವಿಗೆ ಒಯ್ಯಿಬೇಕಂದ್ರ ದೂರ..
ಹನುಮಜ್ಜಿ: ನೀ ಏನ ಅನ್ನು ಊರು ಆದಾಗ ಸುಡುಗಾಡು ಇರ್ಬೇಕಿತ್ತವ್ವ..
ನೀಲಕ್ಕ: ಹಿಂದ ಈ ಊರಿಗೆ ಸುಡುಗಾಡು ಇತ್ತಂತ. ಪ್ಯಾಟಿಗ್ಹೋಗೋದರ್ಯಾಗ ಮಲ್ಡಿ ಎಡಕ್ಕ ಒಂದು ಹೊಲ ಇತ್ತು. ಅದ ಹೊಲ್ದಾಗ ಎಲ್ಲಾ ಹೆಣಾನ ಸುಡತಿದ್ರು, ಹುಗಿತಿದ್ರಂತ. ಆದ್ರ ಈ ಊರ ಗೌಡನ ಹೊಲನ ದಾಟಿ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಹೆಣ ಒಯ್ಯಿಬಾರದಂತ ಬಿಡಿಸ್ಯಾರಂತ ಸುದ್ಧಿ
ಹನುಮಜ್ಜಿ: ಇಷ್ಟು ದಿನ ಇಲ್ಲದ್ದು ನಾವು ಸಾಯೋ ಟೈಂ ಬಂದಾಗ ಈ ಸುಡುಗಾಡು ಗಲಾಟೆ ಶುರು ಆಗೈತಂದ್ರ ಹೆಂಗವ್ವ. ನಾಳೆ ನಾವು ಸತ್ತು ನಮ್ಮ ಹೆಣನ ಸುಡಾಕು ಜಾಗ ಇಲ್ಲ ಹುಗಿಯಾಕು ಜಾಗ ಇಲ್ದಾಂಗ ಹೆಣ ಕೊಳತು ನಾರುಮಟ ಹಂಗ ಇಟ್ರ ಗತಿ ಏನು ನೀಲಕ್ಕ.
ಸೊಸಿ ಸಾಕಮ್ಮ: (ಪ್ರವೇಶಿಸಿ) ಯಾರ್ಯಾರು ಏನೇನ್ ಕರ್ಮ ಮಾಡಿರ್ತಾರೋ ಅವ್ರು ಸತ್ತಮ್ಯಾಲೂ ಪಡತಾರ. ಅಲ್ಲಿ ಕೂಂತಾಳ್ನೋಡು ಹೋಗಲ್ಲಿಗೆ (ಐದು ವರ್ಷದ ಮಗನನ್ನು ಅಜ್ಜಿಯ ಹತ್ರ ಬಿಟ್ಟು ಹೋದ್ಲು)
ನೀಲಕ್ಕ: ಏನೇ ಹೇಳು ಹನುಮಿ ನನ್ನ ಸೊಸಿನ ಒಂದ್ಲೆಕ್ಕದಾಗ ಪಾಡು, ಯಾಕಂದ್ರ ಈ ನಮೂನಿ ಸಿಟ್ಟು ಇಲ್ಲ ಆಕೀಗೆ, ಮಾತು ಕಡಿಮೆ ನೋಡು. ಇದೇನವ್ವ ಮಾತಿನ್ಯಾಗ ಮನಸು ರ್ದು ಹೋಗುವಂಗ ಮಾಡ್ತಾಳ ನಿನ್ನ ಸೊಸಿ. ಈಕಿ ಮಾತು ಬಲು ಬಿರಸದಾವ ನೋಡು..
ಹನುಮಜ್ಜಿ: ನಮ್ಮಿಬ್ರನ್ನ ಬಿಟ್ಟು ಬ್ಯಾರೆ ಮನಿ ಮಾಡ್ಬೇಕಂತ ಗಂಡಗ ದಿನಾ ಕಾಡಸ್ತಾಳವ್ವ. ಆದ್ರ ಮಗ ಹಡದರ್ನ ಇಂಥಾ ವೇಳ್ಯಾದಾಗ ಕೈ ಬಿಡಬರ್ದು ಅಂತ ಹೇಳಿ ಆಕಿ ಕೂಡ ಬೈಯಿಸ್ಕೋತಾನ ನೆಮ್ಮದಿ ಇಲ್ಲದ ಬದುಕು ಬದುಕಾಕ ಹತ್ಯಾನ. ಅತನ್ನ ಸಂಕಟ ನನ್ನಿಂದ ನೋಡಾಕ್ಕಾಗವಲ್ದು ತಂಗಿ ನೀಲು. ನಮ್ಮಿಬ್ರಿಗೆ ಸಾವು ಯಾವಾಗ ಬರತೈತೋ ಅಂತ ಕಾಯಾಕತ್ತೀವಿ. ನನ್ನ ಮಗಳು ತವ್ರು ಮನಿ ಅಂತ ಬಂದ್ರ ಆಕೀನ ಬರ್ದು ನಾಕು ಮಾತಾಡಿ ಉಣ್ಸಿ ಉಡಿ ತುಂಬ್ಸಗಿಲ್ಲ. ನಾವು ಬದುಕ್ಕಿದ್ದಾಗ್ಲೆ ಹಿಂಗಾದ್ರೆ ನಾಳೆ ನಾವು ಸತ್ತಮ್ಯಾಲ ಹೆಂಗಂತ ಚಿಂತಿ ನನಗ. ಹೆಣ್ಣಮೊಮ್ಮಕ್ಕಳ್ನಂತು ಈಕಿ ಸೇರಂಗೇ ಇಲ್ಲ. ಮಗ ತಂಗಿ ಬಂದಾಳಂತ ಏನಾರ ಖರ್ಚು ಮಾಡಾಕ್ಹೋದ್ರೆ ತಿಂಗಳಗಟ್ಲೆ ಉಪವಾಸ ಇರಬೇಕಾಗುತೈತಿ.
ಕತ್ತಲು (ದೃಶ್ಯ-೨)
(ಜಗಲಿ ಕಟ್ಟೆ)
ಮಲ್ಲಪ್ಪ: ಮುಂದೆ ನಮಗೆ ಹೀಗಾಗಬಹುದೆಂದು ನಾವು ಕನಸು ಮನಸಿನಲ್ಲೂ ಅಂದುಕೊAಡಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಈಗ ಸಹಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಶಕ್ತಿ ನಮಗಿಲ್ಲ. ಈ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಎಷ್ಟು ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಸಾಕಿದೆವು. ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ಕಣ್ಣಿಟ್ಟು ನೋಡಿಕೊಂಡವರನ್ನು ಈಗ ಕಣ್ಣೆತ್ತಿ ನೋಡದಂತಾಗಿದ್ದಾರೆ. ತುತ್ತು ಮಾಡಿ ತಿನ್ನಿಸಿದವರಿಗೆ ತುತ್ತನ್ನ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಸರಿಯಾಗಿ ನೀಡದಷ್ಟು ನಿಕೃಷ್ಠರಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಹೆಗಲ ಮೇಲೆ ಹೊತ್ತು ಆಡಿಸಿದವರನ್ನು ಹಗಲು ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲೇ ಕೊಲ್ಲುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಸ್ನಾನ ಮಾಡಿಸಿ ಬಟ್ಟೆ ಉಡಿಸಿದವರಿಗೆ ಹರಕಲು ಬಟ್ಟೆ ಉಡಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಕೈ ಹಿಡಿದು ನಡೆಸಿದವರನ್ನು ಕೈ ಹಿಡಿದು ಪ್ರೀತಿಯ ನಾಲ್ಕು ಮಾತನಾಡದಂತಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಈ ಸಮಯ ನಮಗೂ ಮಂದೆ ಬರಬಹುದೆಂಬ ಕಲ್ಪನೆ ಇಲ್ಲದೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಹೋಗ್ಲಿ ಬಿಡಪ್ಪ ಅದನ್ನೆಲ್ಲಾ ನೆನೆಸಿಕೊಂಡು ಮತ್ತಷ್ಟು ನೋವು ಪಡೋದ್ರಲ್ಲಿ ಅರ್ಥವಿಲ್ಲ.
ಹನುಮಂತ: ಈಗ ದೊಡ್ಡ ದೊಡ್ಡ ಸಿಟಿಯೊಳಗೆ ಹೆಣ ಹೂಳಕೆ ಜಾಗ ಎಲ್ಲಿ ಇರುತ್ತೆ. ಆವ್ರನ್ನ ಸುಡೋದಾದ್ರು ಎಲ್ಲಿ.?
ಮಲ್ಲಪ್ಪ: ಇಲ್ಲಿಗಿಂತ ಅಲ್ಲೇ ಸುಲಭ. ಹೆಂಗAತಿಯಾ ಅಲ್ಲೆಲ್ಲಾ ಮಿಷಿನ್ ಇರುತ್ತೆ. ಹೆಣಾನ ಹೊತ್ಕೊಂಡು ಹೋಗಂಗಿಲ್ಲ. ಹಲಗಿ ಬರ್ಸಂಗಿಲ್ಲ. ವ್ಯಾನ್ ಬರತ್ತೆ ತಗೊಂಡ್ಹೋಗಿ ಮಿಷನ್ಗೆ ಕೊಡುತ್ತೆ ಮುಗಿದೇ ಹೋಯ್ತು. ಆಮೇಲೆ ಇವ್ರು ಕೈಗೆ ಬೂದಿ ಕೊಡ್ತಾರೆ ಅಷ್ಟೆ. ಅಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಜಾತಿ, ಧರ್ಮ ರ್ಲಿ ಬಂದ ಹೆಣಗಳನ್ನೆಲ್ಲಾ ಒಂದೇ ಹತ್ರ ಮಿಷಿನ್ನಲ್ಲಿ ಹಾಕಿ ಬೂದಿ ಮಾಡ್ಬಿಡ್ತಾರೆ. ದಿನಾಲು ನೂರಾರು ಹೆಣ ಸುಡ್ತಾರೆ. ಅನಾಥ ಶವಗಳು, ಕೊಲೆಯಾದವರು, ಆಕ್ಸಿಡೆಂಡ್ ಆಗಿ ಸತ್ತವರು.. ಒಂದೇ ಎರಡೇ ಇನ್ನೂ ಹಳ್ಳಿಗಳಲ್ಲೇ ಸಾವು ಕಡಿಮೆ. ಪ್ಯಾಟಿಯೊಳಗೆ ಸಾವು ಜಾಸ್ತಿ, ನೇಣು ಹಾಕ್ಕೊಂಡು ಸಾಯ್ತಾರೆ. ವಿಷ ಕುಡ್ದು ಸಾಯ್ತಾರೆ. ರೈಲು ಕಂಬಿಗೆ ಬಿದ್ದು ಸಾಯ್ತಾರೆ ಗೊತ್ತಾ..
ಹನುಮಂತ: ಹೆಂಗಾದ್ರು ಸಾಯ್ಲಿ. ಸಾವು ತಾನಾಗೆ ಬಂದ್ರೆ ಚಲೋ ಆದ್ರೆ ನಾವೇ ಬರಿಸಿಕೊಂಡ್ರೆ ಅಥವಾ ಬರಿಸಿದ್ರೆ ಹೆಂಗ ಹೇಳು. ಮೊನ್ನೆ ನಮ್ಮ ಮನಿ ಪಕ್ಕದಾಗಿರೋ ಮನಿಯೊಳಗೆ ಅತ್ತಿ ಸೊಸಿ ಜಗಳಾಡತಿದ್ರು. ಕಡಿಗೆ ಸೊಸಿ ಹೇಳಿದ್ಲು. ಯಾವ್ದಾರ ಲ್ಯಾರಿಗೋ, ಗಾಡ್ಯಾಗೋ, ಬೈಕಿಗೋ ಬಿದ್ದು ಸಾಯಾಬರ್ದೇನು? ಎಂಥೇAಥವ್ರು ಸತ್ತು ಮಗ ಸೊಸಿಗೆ ಉಪಕಾರ ಮಾಡಿದ್ರು. ನಿನ್ನೆ ಆ ನಿಂಗಜ್ಜಿ ಗಾಡಗಾಲ್ಯಾಗ ಬಿದ್ದು ಸತ್ಲು.
ಗಾಡಿಯವ್ನು ಒಂದು ಲಕ್ಷ ಕೊಟ್ಟ ಏನಾಗೈತಿ ನಿನಗ, ನಿನ್ನಿಂದೇನು ಉಪಕಾರ ಇಲ್ಲ ಹೋಗಿ ಬೀಳು. ಒಂದಿಷ್ಟು ರೂಪಾಯಿನಾರ ಬಂದ್ರ ಉಪಕಾರ ಮಾಡಿದ್ಹಾಂಗೆ ಆಗತೈತಿ ಅಂತಿದ್ಲು. ಪಾಪ ಮುದುಕಿ ಕಣ್ಣೀರು ಒರಿಸ್ಕೋತ ಅಳತಿದ್ಲು. ಈ ಮಾತಿನ ಸಂಕಟ ತಾಳಲರ್ದ ಆ ಮುದುಕಿ ಯಾವ್ದಾರ ಗಾಡಿ ಗಾಲಿಗೆ ಬಿದ್ರೆ ಹೆಂಗೆ ಹೇಳ ಮಲ್ಲಪ್ಪ.
ಕತ್ತಲು
ಕತೆಗಾರ: ಈ ಹನುಮಂತ, ಮಲ್ಲಪ್ಪ ಇಬರಿಬ್ಬರು ಬಾಲ್ಯದ ಗೆಳೆಯರು. ಮದುವೆಯಾಗಿ ಮಕ್ಕಳಾಗಿ, ಮೊಮ್ಮಕ್ಕಳಾಗಿ ಪುನ: ಏಕಾಂಗಿಗಳಾದಾಗ ಮತ್ತೆ ಸೇರಿದ್ದಾರೆ. ಆಗ ಓಡಾಡುತ್ತಾ ಕುಣಿಯುತ್ತಾ ಹಾಡುತ್ತಾ ಸಿಕ್ಕದ್ದನ್ನೆಲ್ಲಾ ತಿನ್ನುತ್ತಾ ಬಹಳ ಖುಷಿಯಾಗರ್ತಿದ್ರು. ಈಗ ಹಾಗಿಲ್ಲ. ಚಲನೆ ವೇಗ ಕಡಿಮೆಯಾಗಿದೆ. ಮಾತಿನ ವೇಗ ಕಡಿಮೆಯಾಗಿದೆ. ಹಾಡಿಲ್ಲ ಆಟವಿಲ್ಲ. ಸಿಕ್ಕದ್ದನ್ನೆಲ್ಲಾ ತಿನ್ನವು ಹಾಗಿಲ್ಲ. ಗೇಲಿಯ ಮಾತುಗಳಿಲ್ಲ. ಕೇವಲ ಚಿಂತೆ ಇವರನ್ನು ಆವರಿಸಿಬಿಟ್ಟಿದೆ. ಭೂತಕಾಲದ ಆಭೂತಪೂರ್ವ ಬದುಕನ್ನು ನೆನೆದು ನರಳುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ. ಆಗ ಇವರಿಗೂ ಕೂಡ ಯಾವುದೀ ಮುಂದಾಲೋಚನೆ ಇರಲಿಲ್ಲ. ನಾವು ಮುದುಕರಾಗಬಹುದು. ನಮಗೆ ಹಲವಾರು ಚಿಂತೆಗಳು ಕಾಡಬಹುದು ಎಂಬುದು ಹೊಳಿಯಲೇ ಇಲ್ಲ. ಇವರಿಬ್ಬರಿಗೆ ತಮ್ಮ ಸಾವಿನ ಚಿಂತೆ, ಸತ್ತ ನಂತರದ ಚಿಂತೆಯೂ ಕಾಡುತ್ತಿದೆ. ನಮ್ಮನ್ನು ಎಲ್ಲಿ ಸುಡುತ್ತಾರೆ ಅಥವಾ ಹೂಳುತ್ತಾರೆ ಎಂಬ ಚಿಂತೆಯೂ ಇವರನ್ನು ಕಾಡುತ್ತಿದೆ. ಬದುಕಿನ ಕೊನೆಯ ಬದುವಿನ ಮೇಲೆ ಬಂದು ನಿಂತಿರುವ ಇವರಿಬ್ಬರ ಗೆಳೆತನ ಕಂಡು ಕೆಲವರು ಸಂಕಟಪಟ್ಟಿದ್ದರು. ಈಗಲೂ ಕೆಲವು ಯುವಕರು ಇವರನ್ನು ಕಂಡು ಮಾತಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಎಂಥಾ ಗೆಳೆತನ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಬಂದು ಕೂರುವುದು. ಜೊತೆಯಾಗಿ ಮಾತಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಮತ್ತೆ ಮನೆಗೆ ಹೋಗುವುದು..ಹೀಗೆ ಇವರ ದಿನಚರಿ ಇರುತ್ತಿತ್ತು. ಆಗಾಗ ಇವರು ತಾವು ಸಾಗಿ ಬಂದ ಬದುಕನ್ನು ಹಿಂದೆ ತಿರುಗಿ ಒಮ್ಮೆಮ್ಮೆ ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದರು. ಅದರೊಂದಿಗೆ ಎಲ್ಲೊ ಒಂದು ಕ್ಷಣ ನಕ್ಕು ಬಿಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಒಮ್ಮೆಮ್ಮೆ ಅತ್ತು ಬಿಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಕೋಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದರು. ದಿನನಿತ್ಯ ತಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ನಡೆಯುವ ಘಟನೆಗಳನ್ನು ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದರು..
ಕತ್ತಲು (ದೃಶ್ಯ-೩)
ಹನುಮಜ್ಜಿ: (ಅಳುತ್ತಾ) ನೀಲವ್ವ ನೀಲವ್ವ..
ನೀಲವ್ವ: ತಡಿಯವ್ವ ಬಂದೆ (ಪ್ರವೇಶಿಸಿ) ಯಾಕಾ ಹನುಮಿ ಏನಾತು? ಯಾಕ ಅಳಾಕ ಹತ್ತಿ..
ಹನುಮಜ್ಜಿ: ಏನ್ಹೇಳಲವ್ವ ನನ್ನ ಮಗ ಸೊಸಿ ಇಬ್ರು ಕೂಡಿ ನನ್ನ ಮುತ್ಯಾನ್ನು ನನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಎಲ್ಲಾ ಸಾಮಾನು ತಗೊಂಡು ಮನಿ ಬಿಟ್ಟು ರಾತ್ರೋರಾತ್ರಿ ಹೊಂಟು ಹೋಗ್ಯಾರ. ನಮ್ಮಿಬ್ರನ್ನ ಒಳಗ ಕೋಣ್ಯಾಗ ಮಲಗಿಸಿದ್ರು. ರಾತ್ರಿ ಹೆಂಗ ಹೋದ್ರು ಅನ್ನೋದ ಗೊತ್ತಾಗಲಿಲ್ಲ ಯವ್ವಾ..
ನೀಲವ್ವ: ಅಯ್ಯೋ ಹಣೆಬರವೇ.. ಮಕ್ಳು ಹಿಂಗ ಹಡದವ್ರನ್ನ ಮೋಸ ಮಾಡಿ ಅನಾಥರನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿ ಬಿಟ್ಟು ಹೋದ್ರ ಹೆಂಗ.?
ಹನುಮಜ್ಜಿ: ಹೋದ್ರ ಹೋಗ್ಲಿ, ನಮಗೊಂದು ಮಾತಾದ್ರು ಹೇಳ್ಬರ್ದಾ.? ಒಂದು ತುತ್ತಿಗೂ ಗತಿ ಇಲ್ಲದಾಂಗ ಮಾಡಿ ತಂದಿ ತಾಯಿನ ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗಾಕ ಅವನಿಗೆ ಮನಸ್ಸಾದ್ರು ಹೆಂಗ ಬಂತು ಅಂತೀನಿ. ಇನ್ನು ನಾ ಏನೇನ್ ಅನುಭವಿಸಬೇಕು ತಿಳಿವಲ್ದು ತಂಗಿ. ಈ ಮುತ್ಯಾ ನಿನ್ನೆ ಮೊನ್ನೆಯಿಂದ ಬಾಯಾಗ ಒಂದು ತುತ್ತು ಅನ್ನನೂ ಹಾಕಿಲ್ಲ. ನೀರು ಕುಡ್ದಿಲ್ಲ. ಇಂಥಾ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯೊಳಗೆ ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗ್ಯಾರಂದ್ರ ಹೆಂಗ ಹೇಳವ್ವ. ನಾ ಹೆಂಗ ಬದುಕ್ಲಿ. ಕೊನೆಗೂ ನಾವಾ ಇಬ್ರು ಉಳಿದ್ವಿ..
ಹಿನ್ನಲೆ ಧ್ವನಿ: ಹನುಮವ್ವನ ಗಂಡ ಮಲಗಿದ್ದವನು ಏಳುತ್ತಿಲ್ಲ. ಎಷ್ಟು ಹೊತ್ತಾದರೂ ಏಳಲಿದ್ದರಿಂದ ಗಾಬರಿಗೊಂಡ ಹನುಮಜ್ಜಿ ಆತನನ್ನು ಎಬ್ಬಿಸಲು ಮುಂದಾದರು. ಮುತ್ಯಾ ಏಳುತ್ತಿಲ್ಲ. ಹೊದ್ದುಕೊಂಡ ಕೌದಿಯನ್ನು ತೆಗೆದು ಮಾತಾಡಿಸುತ್ತಾಳೆ. ಮುತ್ಯಾ ಮಾತನ್ನೂ ಉಸಿರನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದ. ಉಸಿರು ಹೋದದ್ದು ಯಾವಾಗಂತ ಗೊತ್ತಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ದೇಹ ಮಾತ್ರ ಸೆಟೆದು ಬಿಟ್ಟಿತು
(ಕತ್ತಲು)
ನಿರೂಪಕ-೧: ಬಾಳ ಸಂಗಾತಿಯನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡ ಹನುಮವ್ವನ ಪ್ರಾಣ ವಿಲಿ ವಿಲಿ ವದ್ದಾಡತೊಡಗಿತು. ನೀಲವ್ವನ ಸಾಂತ್ವನದಿAದ ಶಾಂತಳಾಗದ ಹನುಮವ್ವ ಹಪಹಪಿಸತೊಡಗಿದಳು. ದಿಕ್ಕು ಕಾಣದಂತಾಗಿಬಿಟ್ಟಳು.
ಆಘಾತದ ಮೇಲೊಂದು ಆಘಾತ. ಮುಪ್ಪಾದ ಜೀವ ತಡೆದುಕೊಳ್ಳಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗದೇ ಮನಸ್ಸು ತಟಸ್ಥವಾಗಿಬಿಟ್ಟಿತ್ತು. ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ನೀರು ಬಾರದೆ ಅಲ್ಲೆ ನಿಂತು ಹೋದವು. ಸ್ವಲ್ಪದಿನ ಬದುಕಬಹುದೆಂಬ ಬಯಕೆಯ ಸೆಲೆ ಬತ್ತಿ ಹೋಯಿತು. ತನ್ನ ಜಂಘಾಬಲವೇ ಹುದುಗಿ ಹೋಗಿ ಸೋತು ಸಿಪ್ಪೆಯಾದಳು. ನೀಲವ್ವನನ್ನು ಬಿಟ್ಟರೇ ಯಾರೂ ಕೂಡ ಮನೆಗೆ ಬಾರದ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ.
ನಿರೂಪಕ-೨: ಮುತ್ಯಾ ಸತ್ತ ಸುದ್ದಿ ತಿಳಿದ ಕೂಡಲೇ ನೀಲವ್ವನನ್ನು ಸೊಸಿ ಒಳಗೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಬಾಗಿಲು ಭದ್ರ ಪಡಿಸಿಕೊಂಡುಬಿಟ್ಟಳು. ಬಾರದ ಮಂದಿಗೆ ಬರಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದ ಹನುಮವ್ವ ಒಂಟಿ ಹೆಣದ ಮುಂದೆ ಒಬ್ಬಂಟಿಯಾಗಿ ಕುಳಿತುಬಿಟ್ಟಳು.
ನಿರೂಪಕ-೧: ಅಂದು ಕಾಣದ ಕಡಲಿಗೆ ಹಂಬಲಿಸಿತ್ತು ಮನ. ಇಂದು ಕಾಡಿಂದ ಕನಸಿಗೆ ಬೆಂಕಿ ಇಡಬೇಕೆಂದಿತು ಅದೇ ಮನ.
ನಿರೂಪಕ-೨: ಬದುಕು ಇಷ್ಟೇನಾ.? ನಾನು ಅಂದುಕೊAಡಿದ್ದು ಇಷ್ಟೇನಾ.? ಅಥವಾ ನಾನು ಪಡೆದುಕೊಂಡಿದ್ದು ಇದೇನಾ ಎಂಬೆಲ್ಲಾ ಆಲೋಚನೆಗಳ ಸುಳಿಯಲ್ಲಿ ಸಿಲುಕಿ ಸುತ್ತಿ ಸುತ್ತಿ ಬೀಳುತ್ತೇಳುತ್ತಿದ್ದಳು ಹನುಮವ್ವ.
ನಿರೂಪಕ-೧: ಯಾರೂ ಇಲ್ಲದ ಮನೆಯಲ್ಲಿ, ಏನೂ ಇಲ್ಲದ ಜಾಗದಲ್ಲಿ, ಯಾವುದಕ್ಕೂ ಬಾರದ ಈ ಎರಡು ಜೀವಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಕ್ಕೆ ಉಸಿರಾಟ ಇತ್ತು ಇನ್ನೊಂದಕ್ಕೆ ಉಸಿರಾಟ ನಿಂತು ಹೋಗಿತ್ತು.
ನಿರೂಪಕ-೨: ತಂದೆ ತಾಯಿ ಎಂಬುದನ್ನೇ ಮರೆತ ಮಗ. ಅತ್ತೆ ಮಾವ ಎಂಬುದನ್ನು ಅರಿಯದ ಸೊಸೆ. ನಾವೆಲ್ಲ ಒಂದೇ ಊರಿನವರು ಎಂಬುದನ್ನು ಅರಿಯದ ಊರಿನವರು. ನೆರವಾಗಬೇಕಾದ ನೆರೆಹೊರೆಯವರ ನಿರಾಕರಣೆ, ಕುಂತರೂ ನಿಂತರೂ ನೆಮ್ಮದಿ ಇಲ್ಲದ ಬದುಕು. ಇಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ಜೊತೆಯಾಗಿದ್ದು ಈಗ ತನನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಹಿಂದೆ ಸರಿದ ಬಾಳ ಸಂಗಾತಿ ಯಾಕೆ ಬೇಕು.. ಎಂದೆನಿಸಿಕೊAಡು ಹನುಮವ್ವ ಸುಡುಗಾಡೂರು ಎಂದು ಶಾಪ ಹಾಕಿದಳು.
ನಿರೂಪಕ-೧: ಇಡೀ ಊರಿನ ಮನೆಮನೆಗ ತೆರಳಿ ಬೇಡಿಕೊಂಡಳು ಯಾರೂ ಬರಲಿಲ್ಲ. ಕಂಡ ಕಂಡವರನ್ನು ಕೈ ಮುಗಿದು ಕರೆದಳು. ಈಕೆಯ ಕರೆಗೆ ಯಾರೂ ಓಗೊಡಲಿಲ್ಲ. ಊರ ಹಿರಿಯನ್ನು, ಗೌಡ್ರನ್ನು ಬೇಡಿದಳು. ಗದುರಿಸಿ ಕಳುಹಿಸಿಬಿಟ್ಟರು. ಊರ ತುಂಬಾ ತಿರುಗಾಡಿ ದಣಿದು ಬಿಟ್ಟಳು. ಮುಂಜಾನೆಯಿAದ ಬಾಯಿಗೆ ಒಂದು ಗುಟುಕು ನೀರು ಸಹಿತ ಹಾಕಿಕೊಳ್ಳದ ಹನುಮವ್ವನ ಗಂಟಲು ಒಣಗಿತು.
ನಿರೂಪಕ-೨: ಹೊಟ್ಟೆ ಬೆನ್ನು ಸೇರಿತ್ತು. ತಲೆ ಸುತ್ತು ಬಂದು ಕುಸಿದುಬಿದ್ದಳು. ಹನುಮವ್ವ ಮುತ್ಯಾನ ಪಕ್ಕದಲ್ಲೆ ಮಲಗಿಬಿಟ್ಟಳು. ಸ್ವಲ್ಪ ಸಮಯದ ನಂತರ ಎಚ್ಚರಗೊಂಡಾಕಿ ಒಂದು ಗುಟುಕು ನೀರಾದ್ರು ಕುಡಿಬೇಕು ಅಂತ ಒಳಗೆ ಹೋದರೆ ಅಲ್ಲಿ ನೀರು ಇರಲಿಲ್ಲ. ಊರಲ್ಲಿ ಯಾರೂ ಕೂಡ ನೀರು ಕೊಡುವುದಿಲ್ಲ ಎಂಬ ನಂಬಿಕೆ ಇತ್ತು. ಇನ್ನೇನು ಬಾಯಾರಿ ನಾನು ಸಾಯುತ್ತೇನೆಂದುಕೊAಡು ಪುನ: ಊರನ್ನ ಸುತ್ತತೊಡಗಿದಳು.. ನೀರು ನೀರೂ
ಕತ್ತಲು
ಹನುಮಜ್ಜಿ: (ತೆರೆಯ ಹಿಂದೆ) ನೀಲವ್ವ..ನೀಲವ್ವ..ನೀರು.. ನೀರೂ
ನೀಲವ್ವ: ತಂಗಿ ಒಂದು ಲೋಟ ನೀರು ಕೊಡು ಅದಾದ್ರು ಬದಕ್ಲಿ. ನೀರು ಕೊಟ್ರ ನಮಗೇನು ಆಗಲ್ಲವ್ವ. ಬೇಕಾದರೆ ಆಕಿ ಚರಿಗ್ಯಾಗ್ ಹಾಕಿಕೊಡು ಕುಡೀಲಿ ಪುಣ್ಯ ರ್ತಾಯ್ತಿ..
ಸೊಸಿ: ಅತ್ತಿ ನೀನು ನೀರ ಕೊಡಾದಲ್ಲ ಹೊರಗ್ಹೋದ್ರ ಸಾಕು ಆಕಿ ನಿನ್ನ ಬಿಡಾಂಗಿಲ್ಲ. ಊರ ಮಂದಿ ಯಾರೂ ಬರವಲ್ರು ಅಂತಾದ್ರಾಗ ನೀನು ಸಿಕ್ಕಿ ಅಂದ್ರ ಅಷ್ಟ, ಅದಕ್ಕ ಸುಮ್ನ ಮೂಲ್ಯಾಗ ಕುಂತ್ಕ. ಹೊರಗ ಹೋಗ್ತಿನಂದ್ರ ಹೊರಗ ಹೋಗಿಬಿಡು. ಒಳಗ ಬರಾಕ ಹೋಗಬೇಡ. (ಸ್ಥಬ್ಧ)
ಕತೆಗಾರ: (ಪ್ರವೇಶಿಸಿ) ಅಂತ ಬಿಗಿ ಮಾಡಿಬಿಟ್ಲು. ಊರ ತುಂಬಾ ಓಡ್ಯಾಡಿದ ಹನುಮವ್ವಗ ಯಾರು ಕರೆದು ನೀರು ಕೊಡಲಿಲ್ಲ. ಏನಂತ ವಿಚಾರಿಸಲಿಲ್ಲ. ಆಕಿ ತನಗೆ ನೀರು ಸಿಕ್ರ ಸಾಕಂತ ಹಳ್ಳ, ಕೆರೆ ತಿರುಗಾಡುತ್ತಿದ್ದು, ಯಾವ್ದಾರ ನೀರು ಸಿಗ್ಲಿ ಕುಡಿಬೇಕು ಅಂತ ಅನ್ಸಿಬಿಟ್ತು. ದೂರದ ಹೊಲ್ದಾಗ ನೀರು ಹರಿತಿತ್ತು.
ಅವಸರವಸರವಾಗಿ ಓದಿ ಬಂದಾಕಿ ಬೊಗಸೆ ತುಂಬಾ ನೀರು ತುಂಬಿ ಕುಡಿಯಲು ಹೀರಿದಳು. ನೀರು ಗಂಟಲಲ್ಲಿ ನಿಂತು ಉಸಿರು ನಿಂತು ಹೋಯಿತು. ಹೊಲ ಯಾರದೋ ಏನೋ ನೀರು ಕುಡಿಯಲು ಬಂದ ಹನುಮವ್ವ ಅಲ್ಲೆ ಕಣ್ಣು ತೆರೆದುಕೊಂಡು ಉರುಳಿಬಿಟ್ಟಳು. ತೇವವಾದ ಕೈಗಳು ನೆಲಕ್ಕೆ ಬಿದ್ದವು. ನೀರಿಳಿಯದ ಗಂಟಲಲ್ಲಿ ಈಗ ಸರಾಗವಾಗಿ ನೀರಿಳಿದಿತ್ತು. ಆದರೂ ಫಲಕಾರಿಯಾಗದೇ ಆಕಿ ದೇಹದ ಎಲ್ಲಾ ಅಂಗಗಳು ಕಾರ್ಯ ನಿಲ್ಲಿಸಿಬಿಟ್ಟವು.
—
ಗೊರೂರು ಅನಂತರಾಜು, ಹಾಸನ.
ಮೊ: ೯೪೪೯೪೬೨೮೭೯.
ವಿಳಾಸ: ಹುಣಸಿನಕೆರೆ ಬಡಾವಣೆ, ೨೯ನೇ ವಾರ್ಡ್, ಶ್ರೀ ಶನೀಶ್ವರ ದೇವಸ್ಥಾನ ರಸ್ತೆ, ಹಾಸನ.